1970-08-08

Oude spelerskaart Bea Compier (1968)


Dit is nog eens een geweldige spelerskaart. Bijna onherkenbaar staat daar een jonge Bea van zo’n 40 jaar terug. Vroeger werden er kennelijk zegeltjes per seizoen bijgeplakt en afgestempeld. Tegenwoordig hoef je niet eens meer een foto vooraf in te leveren maar krijg je een plasticje en daar schuif je je pasfoto zelf in. Wel net zo makkelijk.

1970-05-01

Dames kampioen in 1965-1966

Een mooie oude foto, onze dames nog in de rode shirtjes werden kamioen in seizoen 1965/1966 in de 2de klasse. Thea van Wijk (let op het is de tweelingzus van Nel Bakker), coach Herman Aarsman, Agie Klijnzoon, Greet van Wijk, Ria Compier, nummer 9 is ook een Van Wijk maar de voornaam ontbreekt, Ploon Berkelaar, Corrie Rijk en Rietje Aarsman poseren hier met anjers. Het dames volleybal was hier zo’n 4 jaar bezig. Agie Klijnzoon heeft een belangijke rol gespeeld in de opkomst en doorbraak van het damesvolleybal in Vinkeveen.

1970-03-01

Mannenteam in de 60-er jaren

Superleuk om deze teamfoto te zien, de lol spettert er van af. Peter Bon ligt helemaal in deuk, Wim Aarsman (6) houdt het bijna niet meer, en volgens ons biggelen de tranen ook over de wangen van coach Cor. Mooie teamspirit van Jan Hendriks, Wim Aarsman, Wim Voorbij, Cor van Zwieten en vooraan Timo Ruizendaal, Arie van Zieten, Peter Bon en Johan de Graaf. Maar waar moesten ze nu zo hard om lachen?

1970-01-10

Equipe 1962


Notre equipe de vollebal 1962, staat er achterop deze teamfoto.
Ton Aarsman, Miens van Wijk en Cor van Zwieten zijn van de partij maar er ontbreken 3 namen. Wie o wie....... laat het ons weten..
We kregen reactie van Miens van Wijk, een van de spelers van het team uit 1962 over de ontbrekende namen van het team en de locatie! "De namen van de 6, die in hun hemdje stonden zijn: achteraan vlnr Piet van Asselen, Piet van Zwieten en mijn persoon. Vooraan Jan Aarsman, Cor van Zwieten en Ton Aarsman.
De lokatie was een grasveldje achter de jongensschool. Op de foto hieronder is het toenmalige gymlokaal zichtbaar. Het grasveldje werd normaliter gebruikt door de vader van taxichauffeur Van der Toorn, woonachtig naast de oude meisjesschool. Van der Toorn hield er vee op. De hemdjes heb ik destijds aangeschaft bij een groothandel in sportartikelen in Amsterdam. De vereniging bestond toen volgens mijn verhaal aan de groothandel uit ruim 100 leden (....), maar wij wilden eerst wel eens 10 hemden uitproberen. Volgens mij heb ik dat zelfde geintje ook voor de dames uitgehaald".
Miens, superbedankt voor je leuke bijdrage!!

1970-01-09

Wedstrijd in 1962

We weten dat de mannen met de hemdjes van “ons” zijn en dat Ton Aarsman, Piet van Zwieten, Miens van Wijk en Cor van Zwieten meededen. Cor brengt hier goed “het door de knieën” verdedigen in de praktijk. Waar het was en of het ergens om ging..... als u het weet, mail ons.

1970-01-08

Herinneringen van een veteraan (1959)

Dit stukje stond in de jubileum Atalanter van 25 jaar geleden en verscheen in 1988 ook in het boek “Ouwe koeien” van wijlen Piet van Zwieten. Het is een leuk stukje over een herenwedstrijd uit 1959 en geeft antwoord op vragen als: “Wie liep er menigmaal de zaal rond op zijn handen?” “Wie sloeg zo hard dat menig blokkeerder naar de polikliniek moest?” “Wie reed het team in ‘n Volkswagen busje en was daarmee verzekerd van minimaal 1 set spelen?” "Stond er werkelijk een potkachel in het veld?" Op de foto het gymnastieklokaal bij het viaduct waar het allemaal begon, een toplocatie als je vergelijkt met een 'zaal' in Abbenes!

Het was in 1959, het eerste competitiejaar van Atalante, dat ik de gelegenheid had deel uit te maken van het eerste team, aangezien Atalante in die tijd alleen maar bestond uit het eerste team plus enkele reserves. Eén van onze tegenstanders in dat jaar was gelegerd in het vriendelijke dorpje Abbenes, dat volgens wat meer uitgebreide landkaarten gelegen was tussen Leimuiden en Roelofarendsveen. Aangezien elke thuiswedstrijd ter plaatse moest worden gespeeld, vertrokken wij die bewuste avond in een Volkswagen busje inclusief de reservebal, waarom door R.K.V.C.A. (Rooms-katholieke Volleybalclub Abbenes) was verzocht. Het busje was geleend en bestuurd door een van onze leden, een zekere Rigo Oudshoorn, een boerenzoon van goeden huize, die evenals wij in het busje beter draaide dan in de zaal. Maar die via het busje het recht had verkregen om tenminste één set mee te spelen.

Bij het aangegeven adres te Abbenes stonden onze tegenstanders reeds op ons te wachten. Het waren stuk voor stuk zeer robuuste knapen van wie het direct duidelijk was, dat ze zich meer bezig hielden met rundvee dan met volleybal. Overigens waren het beslist aardige jongens met vriendelijke en enorm Hollandse koppen, doch tevens met een paar handen die niet veel goeds voorspelden voor de komende strijd. Mijn enige hoop was dan ook gevestigd op onze gewaardeerde clubgenoot Minus van Wijk, de enige die naar mijn mening tegen dit geweld zou zijn opgewassen. Hiermee is niet gezegd dat Minus de ballen foutloos kon spelen, doch ze waren allemaal ontzettend hard.

Degene bijvoorbeeld die tijdens het trainen de treurige moed had om Minus te blokkeren, werd onverbiddelijk met gespalkte vingers naar de polikliniek verwezen. Wanneer hij uithaalde voor een smash, gingen we dan ook altijd even buiten de lijnen staan totdat de knal voorbij was. Het spreekt daarom vanzelf dat zijn balbehandeling meer weg had van karate dan van volleybal en we hebben meermalen sprakeloos toegezien hoe Minus bij de opslag de bal in tweeën sloeg, het geen tot gevolg had dat de contributie regelmatig moest worden verhoogd. Dat deze zelfde Minus van Wijk verbleekte bij de kennismaking met onze gastheren uit Abbenes, ontnam ons het laatste restje zelfvertrouwen, toen we met bevende ledematen elkaar lieten voorgaan naar binnen.

De plaatselijke sportzaal bleek een gebouwtje te zijn, dat het midden hield tussen een patronaat en een noodkerkje, dat waarschijnlijk vroeger bij de Beeldenstorm klandestien was neergezet. Het zaaltje had een puntdak en boven ons speelveld, dat ongeveer de helft besloeg van de voorgeschreven afmetingen, waren op enige meters afstand van elkaar houten balken aangebracht, teneinde de constructie bij elkaar te houden. Om aan dit euvel tegemoet te komen werd vóór de wedstrijd officieel meegedeeld, dat het toegestaan was om de bal tussen de balken door te spelen. Werd echter een balk geraakt dan was dit een fout en wanneer de bal tussen de balken klem bleef zitten, betekende dit een dubbelfout.

Onze aanvoerder was een bleke, magere jongeman en heette Cor van Zwieten. In zijn tas bevond zich altijd een boekwerkje getiteld: “Hoe leer ik volleyballen” deeltje 1, geschreven door Jan-Willem Trompetter Sr. In die tijd moeten wij aan zijn optreden gevoeld hebben, dat uit hem een groot leider zou groeien, zelfs al droeg hij toen nog een ijzeren brilletje. Zijn eerste moedige daad was dan ook om de houten vloer op splinters te laten controleren, een taak waarmee onze vriend Jan Aarsman zich belastte, aangezien deze de merkwaardige gewoonte had om de zaal eerst op zijn handen rond te lopen. Zelfs tijdens de wedstrijd kon hij die gewoonte soms niet bedwingen om plotseling in handstand over te gaan, waarbij hij dan de set-up keurig met de voeten wist te plaatsen. Ik begrijp nog niet dat deze fraaie actie door de scheidsrechter werd afgefloten, waar juist een luid applaus op z’n plaats was.

Wij beschikten trouwens over nog een speler met uitstekend voetenwerk, een zekere Piet van Asselen, in die jaren reeds vrij langharig doch tevens zeer actief. Deze veelzijdige en atletische jongeman bevond zich echter in de moeilijke overgangsjaren tussen voetbal en volleybal. Tengevolge van zijn tevens atletische brein liepen sporten bij hem nog wel eens door elkaar, ten gevolge waarvan zijn opslag soms meer leek op een ingooi. Zo kwam het ook meermalen voor dat hij met een feilloze techniek een keihard geslagen smash met de binnenkant van de voet ineens dood maakte, hetgeen echter te ene male ontoelaatbaar was.

Misschien is het voor de lezeressen nog vermeldenswaard dat onze tenues bestonden uit witte broeken met rode biezen en vrij wijde pijpen en dat onze rode shirts het best kunnen worden vergeleken met de vooroorlogse zwempakken. Wij voelden ons dan ook zeer bloot ten opzichte van onze tegenstanders die gekleed waren in lange pantalon, welke ter hoogte van de kuiten in de sokken verdween, plus een overhemd waarvan de mouwen waren opgerold en de boordenknoopjes verwijderd.

Het net dat onze speelhelften scheidde was ten gevolge van enig ruw geweld op vele plaatsen dubbel geknoopt. Het werd geflankeerd aan de ene zijde door de scheidsrechter die door enige sterke handen in het raamkozijn was gehesen. Tot onze verrassing bevond zich op gelijke hoogte aan de andere kant een stenen beeld van een mij onbekende heilige. Deze had kennelijk de Beeldenstorm doorstaan, zij het ten koste van een voet, maar voor de rest stond hij nog kaarsrecht in een lang gewaad de scheidsrechter pal in zijn gezicht te kijken. Hierbij hield hij de handen ten hemel geheven, alsof ook hij bereid was zo nodig de bal bovenhands op te vangen. Voordat de wedstrijd begon wees de scheidsrechter ons nog even op de aanwezigheid van een enorme gietijzeren kachel. Vanwege namelijk de zeer beperkte ruimte liep de zijlijn onder de kachel door en er werd daarom vriendelijk verzocht de bal niet in de richting te spelen van de linksachter die naast de kachel moest plaatsnemen. Niet vanwege het brandgevaar, hij was uit, maar hij kon snel het evenwicht verliezen.. We kwamen tevens overeen dat elke kachelbal uit was. Dit bleek een goede afspraak en ik moest eerlijk bekennen dat we weinig hinder van de kachel ondervonden, behalve dan dat tijdens de tweede set een wolkje roet op ons neerdaalde, toen onze eerder genoemde Minus van Wijk per ongeluk een elleboog uit de pijp had geslagen. Dat er aan de overzijde nog een piano nog een piano op de achterlijn stond bleek niet vermeldenswaard, aangezien er vanuit de andere hoek kon worden geserveerd.

Ik behoef u niet te verklaren dat onze gastheren in dit vertrek technisch ruim in het voordeel waren en onder luid gejuich van hun 5 supporters die zich in de deuropening verdrongen, de eerste set wonnen met 15-1, waarbij ons enige tegenpunt werd gescoord door Piet van Asselen met een fraaie kopbal. Aangezien Atalante toen nog niet de mentaliteit had om terug te komen, gingen ook de beide andere sets in zeer korte tijd verloren, ook al omdat onze aanvoerder Cor het hoofdstuk Time-out nog niet had bestudeerd. Wij waren tenslotte dermate verheugd dat we behoudens enkele ontvellingen. Wat rode dijbenen en gezwollen tenen het eindsignaal hadden gehaald, dat we na afloop luidkeels meezongen toen de aanvoerder van Abbenes op de schouders werd rondgedragen.Dankbaar en schertsend aanvaarden we de chocolademelk met een gevulde kano van een mollige juffrouw die algemeen werd aangesproken met tante Dora en die in de verte nog familie in Vinkeveen bleek te hebben.

In het busje van Rigo naar Vinkeveen draaiden we weer lekker. Immers over 5 weken zouden we Abbenes in Vinkeveen te grazen nemen. Immers, wij beschikten niet over kachels, piano’s en balken in de zaal en dat zou voor hen de grootste handicap zijn, jawel! De volgende dag ontving onze aanvoerder Cor van Zwieten een bloemstukje van zijn teamgenoten. Hij had een dochter.
PvZ

1970-01-07

Ouwe koeien

Hier nog wat plaatjes bij het verhaal van Piet van Zwieten hierboven. Deze omslag en de illustratie in het boek zijn van Hans van der straten en het boek werd in 1988 uitgebracht.


1970-01-06

Cor van Zwieten, oprichter van Atalante in 1958

Naar aanleiding van een opgegooid balletje en ook in het kader van het 50 jarig bestaan van onze vereniging heb ik een bezoekje gebracht aan ere-lid Cor van Zwieten. Ik kende Cor wel als zijnde mijn zeer gewaardeerde trainer, en oud volleyballid die er al vanaf de begin jaren bij is geweest. Maar na die middag leerde ik Cor nog wat meer interessante kanten kennen.

Het verhaal begon bij een roerige tijd in Nederlands Indie. Waar ze met een veel te vol schip, bijna als vee, gedropt werden. Ze waren niet veel gewend en als je daar terecht komt met afschuwelijke beelden van verminkte en dode mensen keert je maag wel even om! Cor had hier absoluut moeite mee en ondanks dat hij voelde dat hij zijn maten in de steek liet koos hij daar toch voor een job in de postverwerking. Een roerige tijd waar hij ook veel over schreef met zijn vriend Henk de Wit. Ook een bekende bij Atalante! Maar er waren ook stille periodes, waar de verveling de kop op stak. Sommige luierden alleen, andere kaarten of gingen naar de bioscoop, maar Cor mocht graag sporten en daar speelden ze volleybal, wat hij erg leuk vond.

In maart 1950, na 2 en half jaar, kwam hij terug naar Nederland. Dat leuke volleybal spelletje wilde hij ook graag overbrengen in Vinkeveen. Op het stukje land wat we tegenwoordig kennen als kermisterrein mocht hij spelen, met een touw en wat palen. Vlak bij het ouderlijk huis van de Aarsmannen, dat kwam ook eigenlijk mooi uit. Het enige wat hij moest “betalen” voor het plat getrapte gras was een zakje kunstmest. Ook begonnen toen de studie reizen al! Met zijn allen in de bus naar de vereniging SOS in Utrecht. Want in de steden was het volleybal spelletje al bekend. Hier werd nog een en ander toegelicht door deze vereniging en Cor. Langzamerhand ging het spelen van grasveldjes, schoolpleintjes naar het gymzaaltje aan de provinciale weg. Met Piet van Asselen, Minus van Wijk, Herman en Ton Aarsman, Piet en Cor van Zwieten. Een nog te overwinnen punt was nog wel vader Aarsman, een voetballiefhebber, die zag dat zijn kinderen door Cor werden overgehaald om te gaan volleyballen. Cor dorst er eerst nooit langs te gaan. Later is het gelukkig allemaal goed gekomen en is Bertus Aarsman zelfs erelid van Atalante geworden! Ook weet hij nog dat An* enthousiast was over het spelletje, wilde ook altijd mee. Maar ja dat mocht niet van de pastoor die tijd. Dit was geen vrouwensport en laat staan een gemende sport! (*Roos kwam 10 jaar later, en is ook nog steeds zeeeer enthousiast).

Cor heeft lange tijd zelf gespeeld, maar is daarna zijn trainersdiploma gaan halen. Dat opleiden zat hem toch in het bloed. Hij heeft lange tijd de hogere teams van Atalante getraind en gecoacht. Ik heb daarvan ook wat kranteknipsels uit o.a. 1972 en 1974 gekregen met kampioenen en Cor als coach/trainer. Ook een interview met Cor. Deze zal ik allemaal inscannen en beschikbaar maken voor op de site. Ook zag ik een foto van een KPJ- team met namen als Jan Hendriks, Wim Aarsman, Wim Voorbij, Timo Ruizendaal, Arie van Zwieten, Peter Bon en Johan de Graaff, dezelfde coach en spelers als bij Atalante, maar dan in een ander shirtje. Zijn actieve loopbaan als trainer/coach worden onderstreept door diverse trainingsboeken en vooral door talloze briefjes van een drukkerij met op de achterkant een training. Hij had tijd te kort en als de drukmachine bezig was kon hij de training mooi opzetten. Hij geeft ook aan dat hij zijn gezin, waar hij enorm trots is, eigenlijk tekort heeft gedaan doordat hij zo bevlogen was van het spelletje en het ook altijd goed wilde doen! Wat dat betreft lijkt hij ook wel wat op zijn vader.
Ik denk dat veel (oud)leden Cor als trainer hebben gehad. Ook heeft hij mij nog getraind toen ik bij de aspiranten zat (ook al weer een hele tijd geleden..). Langzamerhand heeft hij verder afstand genomen en hij verontschuldigd zich dat hij niet meer op de tribune zit, maar hij is nu actief bij een zangkoor waarvoor hij ook regelmatig op pad is. Het blijft een actief persoon ondanks zijn 80 jaren! Op het end liet hij me ook nog een boek zien. Het gaat over zijn leven, dit is hij samen met zoon Hans aan het maken. Hierin staat veel informatie over Vinkeveen en hoe hij alles meemaakte, de bezetting, een foto van terugtrekkende Duitsers uit Vinkeveen, zijn reis naar Nederlands Indie (incl. briefwisselingen met Henk de Wit) en natuurlijk heeft de volleybal ook een plekje gekregen! Een erg leuk boek met veel anekdotes, maar het is nog niet af!

Na zo’n 2 uur moet ik ook weer verder. Een erg boeiend en interessant bezoek! Ik krijg nog diverse papieren mee en ik beloof alles weer terug te brengen nadat ik alles heb gescand voor het Atalante archief! Wat een historie!! Cor bedankt!

1970-01-04

Dames al in rood-wit tijdens JBTB 1956-1960

Deze twee foto’s zijn ook genomen tijdens het jaarlijkse JBTB toernooi toen de korte broek voor de dames toegestaan werd. Op blote voeten werd hier een mooie pot neergezet, de inzet spettert van de foto af. We zien op de rug Thea van Wijk in een sublieme reddingsactie, vriendin An Bakker beweegt fanatiek mee en weet zeker dat het Thea gaat lukken. Tweelingzus Nel (Bakker) Van Wijk staat ook klaar om toe te schieten en andere zus Greeth van Wijk houdt het achterveld op scherp.
Mooie familiefoto! Kijk ook even naar het 'fanatiek' aanmoedigende publiek, met de handen in de zakken..


Op de tweede foto links met gestreepte broek Riet Versteeg, achteraan Thea van Wijk en An Bakker. Links vooraan Nel van Wijk die stiekem al een oogje had op de heer links langs de zijlijn, net te zien achter zijn spelende zus An: Aart Bakker.

1970-01-03

Dames tijdens JBTB toernooi 1956-1960

Nog een tweetal foto’s uit de begintijd, genomen op de voormalige voetbalterreinen van Hertha waar later Zuiderwaard gebouwd werd. De dames waren lekker actief op de vrije zondag maar mochten nog niet in korte broek sporten. Dus lange en vaak vrolijke broeken werden aangetrokken of zelfs de zondagse rok of jurk. Op de eerste foto zien we links vooraan een elegante An Bakker, middenvoor Marie kok en rechts vooraan met de gestreepte broek Riet Versteeg (zus van Wim Versteeg). Achteraan, heel actief, Nel van Wijk met de armen in de zij..


Op de tweede foto nog een keer Nel Bakker Van Wijk met ernaast Riet Versteeg. Het is ook mooi om het loungende publiek te zien, het zijn vooral mannen, en logisch natuurlijk. Herkent u nog iemand? Laat het ons weten!

1970-01-02

Drie mannen uit 1956-1960


Er kwam nog weer een serie oude foto’s boven water van het allereerste begin uit de jaren 1956-1960 (mooi hè!). Eén keer in het jaar werd op een zondag een volleybaltoernooi georganiseerd door de JBTB, de Jongere Boeren en Tuinders Bond. Miens van Wijk en Rigo Oudshoorn, fanatiekelingen uit die tijd, menen dat de volleybalclub ontstaan is uit deze toernooien. Cor van Zwieten nam veel enthousiasme mee uit Nederland Indië en nam initiatief maar dat tijdens deze toernooien ook wat moois opbloeide is wel te zien op de JBTB foto’s. Het trio op deze foto bestaat uit Kees Versteeg (broer van Wim Versteeg), Jan Aarsman (echt onmiskenbaar een Aarsman) en Rigo Oudshoorn, veel over gelezen en nu eindelijk zien we hem een keer op de foto!

1970-01-01

1949 Cor ontdekt volleybal in Nederlands Indië

Deze mooie oude foto is genomen in de tijd dat Cor van Zwieten in Nederlands Indië diende. Het was een roerige tijd maar er waren ook stille periodes, waarbij de verveling de kop op stak. Sommige luierden alleen, anderen gingen kaarten of naar de bioscoop. Cor mocht graag sporten en daar speelden ze volleybal, dat vond hij erg leuk. In maart 1950, na 2 en half jaar, kwam hij terug naar Nederland. Cor verdient natuurlijk een ereplek in dit fotoalbum als oprichter, speler, trainer en coach. In het dames 1 van de laatste 4 jaar zitten voor het eerst geen speelsters meer die door Cor (op de foto rechtsvoor) getraind zijn...